Vertellen wat je op je hart hebt

De eerste dagen na een overlijden moeten er vooral veel praktische dingen worden geregeld. Daarna ontstaat er wat meer rust en verschuift de focus naar de inhoud van het afscheid. En dan komt ook de vraag: Wie wil iets vertellen over de overledene? En wat? Voor ik verder ga, wil ik benadrukken dat niemand verplicht is om op een uitvaart een woordje te doen. Je moet het graag willen en aankunnen. Voel je zeker niet schuldig als je het niet zelf doet. Jouw verhaal kan ook door iemand anders worden verteld, bijvoorbeeld door de uitvaartbegeleider, je beste vriend of vooraf worden opgenomen. Maar soms is er een andere reden dat mensen aarzelen. ‘Ik heb lang een slechte band met mijn vader gehad, dus ik weet niet zo goed wat ik over zijn leven moet zeggen.’ Of: ‘Mijn moeder was vaak een moeilijk mens en eigenlijk ben ik nog steeds een beetje boos op haar. Dat kan ik nu nooit meer met haar uitspreken.’ Die boosheid kan het verdriet dat er ook is, overschaduwen. Als uitvaartbegeleider ben ik blij als mensen openhartig durven zijn, want het geeft ze de kans om de regie te pakken en hun gevoelens om te zetten in iets opbouwends. Mijn advies is vaak: ga bij de overledene zitten en vertel wat je op je hart hebt. Natuurlijk krijg je geen weerwoord of antwoord, maar ik weet uit ervaring dat het toch lucht geeft. Lucht die je nodig hebt om te bedenken wat je met anderen wilt delen over de levensloop van je ouder, broer, zus of kind. En daar mag je best realistisch in zijn, want je hoeft je relatie met de overledene niet mooier te maken dan hij was. Een uitvaartbegeleider kan je heel goed helpen om dat eerlijke verhaal op papier te zetten.