Je ziet ze wel nog in Zuid-Europa: oudere vrouwen, van top tot teen gekleed in donkere rouwkleren. Dergelijke kledingtradities golden vroeger ook in Nederland, voor vrouwen, mannen, kinderen. Maar wist je dat er ook regels bestonden voor het dragen van sieraden in tijden van rouw?
Globaal kwamen deze regels erop neer dat wat je de eerste tijd droeg in geen geval mocht glanzen en glinsteren. Geen glimmend gepoetst goud en zilver dus. Wilde je in deze fase als vrouw toch sieraden dragen, dan viel de keuze vaak op (zwarte) parels of doffe git. Git – dat we kennen uit het woord ‘gitzwart’ – is fossiel verkoold hout dat meer dan 100 miljoen jaar oud is. Geen edelsteen dus, maar vanwege de unieke schoonheid wordt het er vaak wel toe gerekend. En ja, het is inderdaad diepzwart van kleur. In latere rouwfases werd weer iets meer glans toegestaan, bijvoorbeeld gepolijst git, onyx, witte stenen als diamant en maansteen, en paarse stenen als amethist.

Ook mannen werden geacht zuinig te zijn met blingbling als ze in de rouw waren. Voor hen betekende dat: geen zilveren of gouden dasspelden, horlogekettingen, knopen en manchetknopen.

Wat vaak wel werd gedragen, waren rouwsieraden met een herinnering aan een overledene. Deze werden hiervoor speciaal gemaakt. Een medaillon met een afbeelding of een broche met een haarlokje, bijvoorbeeld.

Tegenwoordig zijn we (gelukkig) niet meer zo streng als het gaat om het wel of niet dragen van sieraden. Sinds de opkomst van cremeren heeft het rouwsieraad er overigens een dimensie bijgekregen. Het is een prachtige manier om as van je dierbare bij je te dragen. Googel maar eens op ‘rouwsieraad’ of vraag je uitvaartbegeleider naar een goede goud- of edelsmid. Ook het bewerken van trouwringen kan een mooi idee zijn.