Another 45 miles to go…

Samen een dierbare herdenken, het kan zó belangrijk zijn... Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon. De vrouw aan de lijn vertelde dat de man van haar goede vriendin totaal onverwacht in Engeland was overleden, tijdens zijn werk als vrachtwagenchauffeur. De familie had geen idee wat er nu moest worden geregeld.

Bij het gezin waar ik even later binnenkwam, leefde vooral de vraag: wanneer komt hij thuis? Ik beloofde dit direct uit te zoeken en alles in het werk te stellen om hem snel naar huis te krijgen. Al gauw werd duidelijk dat het wel dagen kon duren voordat het papierwerk voor de repatriëring in orde zou zijn. Ons werd dan ook geadviseerd om nog te wachten met het vaststellen van de uitvaartdatum. Een grote teleurstelling voor zijn naasten…

Inmiddels stonden er weer aangescherpte maatregelen van het RIVM voor de deur en was het nog maar enkele dagen mogelijk om met meer dan 30
personen samen te komen. Daarom nam de familie het moeilijke besluit om een herdenkingsdienst zónder de overledene te houden. De behoefte om in
deze verwarrende dagen bij elkaar te zijn – ook op anderhalve meter – werd diep gevoeld. Tijdens de herdenking stond zijn vrachtwagen voor de
deur, stak iedereen een stompkaars aan bij zijn foto, werden herinneringen gedeeld en naar muziek geluisterd: ‘Another 45 miles’, hoe toepasselijk… Het voelde voor de familie als een warme deken om in één ruimte samen te zijn met zo veel bekenden. Zijn foto, klompen, zonnebril en een flesje wijn stonden op een katafalk, en werden omringd door de meegebrachte kaarsen.

Nadat hij 10 dagen later de laatste 496 miles had afgelegd, nam zijn gezin in kleine kring alsnog afscheid van zijn lichaam. Diep verdrietig, maar ook getroost.