Zin in de uitvaart

Natuurlijk kun je als nabestaande als een berg opzien tegen een uitvaart. Het moment dat de kist wordt gesloten en het afscheid van je dierbare onvermijdelijk is. Nerveus voor de toespraak die je moet houden en voor de emoties die je gaat ervaren.
Maar soms hoor ik ook van families die ik begeleid dat zij er anders naartoe leven: we kijken ernaar uit! Als het leven van je dierbare op de best denkbare manier is afgesloten en je samen de tijd hebt gehad om het afscheid voor te bereiden, is dat niet eens zo vreemd. De uitvaart wordt dan een troostend samenzijn met familie en goede vrienden, een eerbetoon aan je dierbare, een uitwisseling van mooie herinneringen. Waarbij overigens nog steeds tranen mogen vloeien.
Dus ja, zin hebben in een uitvaart, het kan! Zoals gezegd: een goede voorbereiding helpt. Weten welke wensen de overledene had, en wat hij of zij fijn vond. Geen lastige knopen meer hoeven door te hakken, aandacht kunnen geven aan je dierbare en - heel belangrijk - aan elkaar. Ik vermoed zelfs dat die rust positief bijdraagt aan het rouwproces en aan de volgende fase van het leven. De fase waarin je moet leren omgaan met het verlies. Dit proef ik tenminste vaak uit de reacties van nabestaanden wanneer ik ze enkele weken na de uitvaart nog eens opzoek. Tevreden, trots zelfs, omdat ze van het afscheid van hun dierbare iets moois hebben gemaakt.
Met die goede voorbereiding kun je ook starten als je in de bloei van je leven bent. Begin klein, en schrijf op wat jij belangrijk vindt. Dit kun je alleen doen, samen met je partner of je kinderen en natuurlijk ook in een (kosteloos) gesprek met een uitvaartbegeleider. Zinvol, voor nu en later.