Laatst sprak ik een vrouw over het overlijden van haar ex-schoonvader. Ze was er oprecht verdrietig over, want ook na haar echtscheiding was het contact warm gebleven. Toch had ze zich er alvast op voorbereid dat ze als ex-schoondochter bij de uitvaart langs de zijlijn zou staan. Ze was dan ook blij verrast toen ze wél op de rouwkaart werd genoemd en bij de begrafenis bij de familie mocht zitten.
Het voelde als erkenning van de band met haar schoonouders en van haar emoties. Daarnaast maakte het haar kinderen een stuk makkelijker om hun verdriet te uiten.

Het aantal relaties dat stukloopt, neemt alleen maar toe. En daarmee komen ook steeds familiebanden onder druk te staan. Dit kan bij leven al gecompliceerd zijn, maar hoe ga je ermee om bij een sterfgeval? Geef je je ex-partner de mogelijkheid om afscheid te nemen? Of wanneer je eigen partner overlijdt, zijn of haar ex? Er kunnen natuurlijk goede redenen zijn om iemand op afstand te houden, maar denk er wel eerlijk over na waarom je dat doet. Zeker als er kinderen in het spel zijn.
Hoe fijn en veilig is het als zij ook met hun eigen vader of moeder het overlijden van oma of opa, of misschien zelfs papa of mama, kunnen delen?

Hoe moeilijk misschien ook, de dood kan een moment zijn om gevoelens van wrok even te parkeren, en de rol te erkennen die een ex-partner heeft gespeeld in het leven van je dierbare. Over dit soort zaken kun je nu ook al nadenken en in alle openheid praten. Vind je dat lastig, maar wel belangrijk, dan is het altijd mogelijk om dit te bespreken met een uitvaartbegeleider.