Vorig jaar ontving ik een mail van een mevrouw... Zij had mijn naam van vrienden gekregen en wilde graag eens met me praten.

De week erop spraken wij af om samen met haar gezin te praten over waar niemand het eigenlijk over wil hebben, haar afscheid. Mijn komst deze avond was vooral voor haar gezin een hele stap. Ik benoemde de kwetsbaarheid die ik voelde en de pijn om de reden dat ik er was. Ik vertelde iets over mezelf en de wijze waarop ik werk. Het ijs werd gebroken.

Bij het weggaan liet ik het boekje, “Laatste wens” achter.

 

Feitelijk gezien hadden wij deze avond niets besproken, maar dat hoefde ook niet. Deze avond was heel voorzichtig het onderwerp aangesneden en de deur op een kier gezet om samen verder over te praten.

 

Maanden verstreken tot ik een mail ontvang met de titel:

 

Ik ben er nog steeds...

"Ik ben blij dat het praten over mijn afscheid in gang is gezet. Dat voelt goed. Het boekje is grotendeels ingevuld en zo af en toe praten we met elkaar over de laatste wensen. Nog ontzettend bedankt dat jij ons daarmee geholpen hebt. Hopelijk duurt het nog een poosje voor we je nodig hebben..."

 

Met een glimlach lees ik de mail, wat mooi dat het gesprek van die avond nu voor rust en ruimte heeft gezorgd om het er samen zo nu en dan over te hebben. En dat zij de rest van de tijd en energie kunnen steken in het maken van nog meer mooie herinneringen met elkaar.