Iets (van jezelf) meegeven

Het is een heel liefdevol gebaar: iets in de kist van een overledene leggen. Een gebruik dat al zo oud is als de mensheid. De oude Egyptenaren en de Vikingen deden het al. Vaak vooral praktisch, met eten en drinken voor de lange reis naar de andere wereld, soms overdadig, als het om een rijk persoon ging. Denk maar aan de volgepakte graven van Chinese keizers.
Tegenwoordig geven we onze geliefden liefst wat persoonlijks mee. Iets dat heel erg bij hem of haar paste, of juist een stukje van onszelf, zodat het voor de overledene minder alleen aanvoelt. Maar wat mag er mee in het graf of in de oven? 

Het antwoord hierop is: veel, maar niet alles. Er zijn geen wettelijke regels voor, maar begraafplaatsen en crematoria omschrijven dit wel in hun algemene voorwaarden. Zogenaamde ‘grafgiften’ moeten afbreekbaar zijn en mogen de grond of de lucht niet verontreinigen. Waarschijnlijk begrijp je dat wel. Foto’s, tekeningen en brieven kunnen dus mee, net als knuffels of andere spulletjes die vanzelf vergaan. Sieraden van edelmetaal zijn meestal ook toegestaan. Bedenk wel dat je die niet meer – of alleen gesmolten –  terugkrijgt. Misschien hou je die dus liever zelf, als tastbare herinnering aan je dierbare.

En etenswaren meegeven, gebeurt dat nog? Jazeker. Stel dat je zus dol was op pizza, dan mag je die gerust bij haar in de kist zetten, zolang het bord eronder maar afbreekbaar is. Datzelfde geldt voor een laatste biertje voor je vader. Gelukkig is er tegenwoordig composteerbaar serviesgoed verkrijgbaar. En wil je graag iets meegeven dat niet mag, zoals een mobiele telefoon of een favoriet autootje voor opa, dan kunnen we samen altijd een passend alternatief bedenken. Want het gaat vooral om de laatste verbinding die je wilt leggen en de troostende gedachte die daarvan uitgaat.