‘Geef gas en geniet’

Het leven is te kort om te remmen, geef gas en geniet. Dit was de lijfspreuk van Ross Bierhaalder
uit Berkhout. In oktober overleed hij aan de gevolgen van kanker. Caroline Ooteman brandt op
WereldLichtjesDag, zondag 10 december, een kaarsje voor haar zoon.

Ross was 25 en stond midden in het leven. Zijn droom om, net als zijn vader, broer en zusjes
vrachtwagenchauffeur te worden, was uitgekomen en hij had net een nieuwe truck gekregen van zijn
werkgever. Een DAF, zijn favoriet, terwijl het bedrijf uitsluitend met Mercedessen rijdt. Het typeert
hoe geliefd hij was als werknemer. Ross had zijn wagen helemaal gepimpt: nieuwe gordijnen, nieuwe
bekleding, een nieuwe uitlaat én zijn levensmotto op de zijkant van de cabine.

En toen werd hij ziek: een agressieve vorm van melanoomkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen.
Zeven maanden later overleed hij aan de gevolgen van de ziekte. “Tot drie dagen voor zijn dood was
Ross ervan overtuigd dat hij beter zou worden”, vertelt zijn moeder Caroline. “Hij accepteerde niet
dat hij doodging.” Ze zit aan de keukentafel van haar huis in Berkhout. Vanuit haar kamer kijkt ze uit
over de West-Friese landerijen. “Na zijn overlijden is Ross vanuit het ziekenhuis hiernaartoe
gebracht. Uren heb ik hier met hem gezeten. Overdag was het een komen en gaan van vrienden en
familie, maar ’s avonds waren we met zijn tweeën. Het klinkt misschien gek, maar dat was
ontzettend mooi en vredig. Dan zat ik daar en praatte tegen hem. Ik heb regelmatig de zon zien
opkomen tijdens die momenten. ”

Bier en bitterballen
Het toeval wil dat Caroline net haar opleiding tot uitvaartbegeleider had afgerond toen ze
geconfronteerd werd met het vreselijke nieuws. Caroline: “Dat was heel wrang. Tegelijkertijd wist ik
hierdoor precies wat mogelijk was en wat ik wel en vooral niet wilde voor Ross. Hij was een jonge
jongen, dan kies je geen koffie en cake of oubollige aula.” Caroline liet Ross balsemen, een techniek
die ervoor zorgt dat koeling niet nodig is. Hierdoor kon Ross tot de uitvaart bij zijn moeder thuis
blijven. In plaats van koffie en cake waren er bier en bitterballen in Ross’ stamkroeg, café
D’Ontmoeting in De Goorn. Caroline: “Er waren achthonderd mensen bij zijn afscheid. Mensen uit
het dorp, vrienden, familie, collega’s, boeren waar ‘ie kwam met de vrachtwagen. Zoveel mensen die
Ross een warm hart toedragen. Hartverwarmend.” Na de dienst brachten collega-chauffeurs Ross
naar het crematorium in Heerhugowaard. Niet met een traditionele begrafenisauto maar op zijn
eigen truck, met daarachter een stoet collega-rijders. Caroline: “Dat was heel indrukwekkend. Zijn
laatste rit op zijn o zo geliefde vrachtwagen. Precies zoals hij het gewild zou hebben.”

Tastbare herinnering
Met haar verhaal wil Caroline benadrukken hoe belangrijk de uitvaart is geweest voor het
verwerkingsproces, waar ze nu volop in zit. “Het afscheid was, hoe gek het misschien ook klinkt, zo
mooi”, vertelt ze. “Een kind verliezen is het ergste dat je kan overkomen. De manier waarop ik
afscheid heb kunnen nemen van Ross, geeft me kracht om met het gemis om te gaan. Daarbij heb ik
veel steun gehad aan Mara (Punt, uitvaartbegeleider) en fotografe Yvette Vlaar uit Benningbroek.
Yvette heeft het afscheid van Ross op zo’n mooie, integere manier vastgelegd. Van de foto’s heeft ze
een prachtig album gemaakt en slideshow op de muziek die gedraaid werd tijdens de dienst. Die
foto’s geven me nu houvast, troost, steun en herinneringen voor later. In de foto’s spreekt niet het
verdriet, maar juist de eindeloze liefde voor Ross.”