Ik moet je iets verdrietigs vertellen…

Kinderen confronteren met de dood van een dierbare is moeilijk. Hoe pak je dit aan? Uit ervaring zeg ik: vul niet alles zelf in voor je kind, maar ga met hem of haar in gesprek. Want er is niet één manier die voor alle kinderen werkt.

Wat vertel je aan je kind? Hoe zacht je de boodschap ook brengt, een kind kan er toch eigen gedachten bij krijgen. Bijvoorbeeld als je de dood omschrijft als slapen of op reis gaan. Want als opa niet meer wakker wordt, durf je dan zelf wel naar bed te gaan? En waarom kan oom Daan dan nooit meer terugkomen van die verre reis? Er zijn toch vliegtuigen? Wees duidelijk en ga het woord ‘dood’ niet uit de weg. Heb je toch behoefte aan een vergelijking, dan is een ballon misschien een mooie. Daar zit het belangrijkste eigenlijk binnenin, de lucht. Als die eruit stroomt, hou je het buitenkantje over. Maar de ontsnapte lucht is nog wel om je heen. Zo is ook een beetje met een mens. Alleen opa’s buitenkant is nu nog even zichtbaar. En zijn binnenkant voel je misschien weleens dichtbij je.

Hoe zit het met afscheid nemen? Ook hiervoor geldt: bespreek het met je kind en zet je eigen gevoelens even opzij. Niets moet, maar kinderen zijn nieuwsgierig en de realiteit voorkomt dat ze hun eigen voorstellingen maken. Je kunt je kind goed voorbereiden. Ga eerst zelf naar de overledene toe, dan kun je beschrijven hoe opa en de rouwkamer eruit zien, en heb je daarna alle aandacht voor je kind. Wil je kind opa graag aanraken, laat het toe. Vertel wel eerst dat hij anders kan voelen.

Geef een kind alle kans om vragen te stellen, ook schokkende. Voor praktische onderwerpen kun je bij een uitvaartbegeleider terecht. En weet je een antwoord niet, wees daar dan eerlijk over. De dood blijft in veel opzichten een niet te bevatten mysterie. Maar wel een mysterie dat bij het leven hoort.