Afscheid
De zon schijnt laag over de bomen in het park. De lucht is leeg, ijlblauw en de herfstkleuren gloeien op.
Mooi he, mam? Ze zucht instemmend.
De kamer met de grote glazen wand lijkt te gloeien, de vloer heeft dezelfde herfstkleuren als sommige bomen.
Vandaag heb ik mijn moeder opgehaald en we staan in haar lege appartement op de zevende verdieping. Dertien jaar heeft ze hier gewoond, nu neemt ze afscheid.
Bij het muurtje van de keuken staat, zoals altijd, haar mooie boodschappentas. Samen gekocht op de markt zo’n tien jaar gelden. Gobelin, met kleine rode roosjes. Hij paste precies tussen haar benen als ze op haar scootmobiel boodschappen deed. Haar rode Ferrari bracht haar veel plezier. Met het kaartje van Heerhugowaard in haar hand verkende ze de gemeente waar ze was komen wonen na de
dood van haar man. Ze wist hier beter de weg dan ik.
We staan nog even op het balkon. Het uitzicht is schitterend. Van hier uit is het net of Heerhugowaard in een bos ligt. Kom meisje, we gaan! Ik neem de tas en stop haar erin. Het past precies. Ze voegt zich naar de tas, lekker knus. Nu ga je een tijdje bij mij logeren mam, tot we je samen met papa’s as kunnen verstrooien op Westerveld.
Dag huis, dag leven, dag dag.
Ik trek de deur langzaam dicht…..
Geschreven door haar dochter, Agnes Hoek – Mijnders